شورای شهر داروین سال گذشته شبکه ای متشکل از صدها دستگاه جدید را در مرکز شهر نصب کرد. این شبکه از چراغ‌های «هوشمند»، حسگرهای محیطی و دوربین‌های ویدئویی طراحی شده است تا به شورا قدرت بیشتری برای نظارت و مدیریت مکان‌های شهری – و افرادی که در آنها اشغال می‌کنند – بدهد.
شورا می گوید 10 میلیون دلار استرالیادر حال روشن کردن داروینپروژه «ارائه فناوری هوشمند برای تشویق راه‌حل‌های نوآورانه و تقویت زندگی اجتماعی» است. ما استدلال می کنیم که بهتر است به عنوان یک پروژه نظارت و کنترل دیده شود که در تاریخ طولانی شهرنشینی-استعماری گنجانده شده است.
تشدید نظارت
روزنامه نگاران و اعضای جامعه به طور یکسان نگران این پروژه هستند. برخی استدلال کردند که مقیاس و گسترش سریع این پروژه به این معنی است که حریم خصوصی داروینی ها را از طریق نظارت شدید از بین می برد.
بیشتر بخوانید: آیا سیستم اعتبار اجتماعی چین به استرالیا می آید؟
همانطور که گاوین اسمیت و پت اومالی، جامعه شناسان ANU اشاره کرده اند، معرفی اقدامات نظارت دیجیتالی جدید در داروین، نگرانی های خاصی را برای گروه های در حال حاضر به حاشیه رانده شده است. بیشترین آسیب احتمالاً بومیان و جزیره نشینان تنگه تورس هستند که در حال حاضر به طور نامتناسبی هستند. هدف قرار گرفته است، جرم انگاری شده است و زندانی.
پروژه داروین همچنین در چارچوب طرح دولت فدرال برای توسعه شمال استرالیا رخ می دهد. این دستور کار توسعه از جمله به دلیل آن مورد انتقاد قرار گرفته است کمبود علاقه در مردم بومی که مالکان سنتی بسیاری از زمین ها هستند.
نگرانی های مربوط به حریم خصوصی نادیده گرفته شد
دو مورد از نگرانی‌های اصلی برای منتقدان داروین، استفاده احتمالی از نرم‌افزار تشخیص چهره و مشارکت احتمالی شرکت فناوری چینی هوآوی بود. شهردار لرد داروین رد انتقادات به عنوان دغدغه های بی اساس «نظریه پردازان توطئه» است. او همچنین به افرادی که نگران حریم خصوصی هستند توصیه کرد: “مجوز دریافت نکنید، کارت های اعتباری خود را بدهید و از فیس بوک خارج شوید”.
در مقایسه با زمین فروش شیک که معمولاً پروژه‌های شهر هوشمند را همراهی می‌کند، رویکرد بی‌پرده شهردار بیشتر شبیه اتهامات تند «اخبار جعلی» است که اکنون در گفتمان سیاسی رایج است.
منطق “شهرهای هوشمند”
اما اگر کمی عمیق‌تر بگردیم، نظرات شهردار لرد مجموعه‌ای از مفروضات را در مورد “شهرهای هوشمند” نشان می‌دهد که گفتگوها را در مورد نحوه عملکرد شهرها در استرالیا زنده می‌کند.
اول، اینکه فناوری‌های دیجیتال – معمولاً به شکل راه‌حل‌ها و خدمات خریداری شده از شرکت‌های خارج از دولت – بخشی ضروری از آن هستند “سرزنده” و “زنده پذیر” “شهرهای جهان”.
دوم، این که مسائل مربوط به حریم خصوصی و نظارت، محصولات جانبی ناگوار پیشرفت فناوری هستند، اما با مزایای آنها غلبه می کنند.
و در نهایت اینکه فناوری‌ها راه‌های ساده و غیرسیاسی برای تغییر شهرها هستند.
برای دولت‌ها و شرکت‌ها، چشم‌انداز شهر هوشمند به این معناست که «عمومی» عمومی از راحتی بیشتری برخوردار است، برنامه‌ریزان از اطلاعات و کارایی بیشتری برخوردار هستند و سیاستمداران از رشد و امنیت بیشتری برخوردارند. این یک چشم انداز فریبنده است، اما بر اساس فرضیات معیوب ساخته شده است.
این دیدگاه فرض می‌کند که سیستم‌های هوشمند صرفاً یک موضوع مدیریت تکنوکراتیک یا برون‌سپاری شرکتی هستند و بر “اختلال” ظاهراً بی‌سابقه فناوری‌های نوظهور تمرکز می‌کنند. در انجام این کار، ارتباطات مهم بین عملیات شهرسازی هوشمند و شیوه های بسیار قدیمی تر کنترل استعماری را نادیده می گیرد.
سیستم‌های شهری هوشمند به روش‌های بسیار مشابه، برای اهداف مشابه و با نتایج مشابه عمل می‌کنند. به عنوان مثال، سیستم های داده محور و پیشرفته که پلیس اکنون برای شناسایی و ارزیابی افراد استفاده می کند، مانند طرح مدیریت هدف گیری مظنون نیروی پلیس نیو ساوت ولز، به طور نامتناسبی هدف قرار می دهند همان گروه‌های به حاشیه رانده‌شده‌ای که همیشه در معرض پلیس‌های بیش از حد قرار گرفته‌اند – در این مورد جوانان و/یا افراد بومی. اما اکنون می توان این تصمیمات را با تحلیل الگوریتمی پنهان و توجیه کرد.
پویایی قدرت موجود و نابرابری های ساختاری را نمی توان با نصب برخی سیستم های دیجیتال جدید و اعلام ورود شهر آینده پاک کرد. در عوض، سیستم‌های جدید می‌توانند این پویایی‌ها را سخت‌تر ببینند و در عین حال آنها را عمیق‌تر کنند.
شهرهای تسخیر شده
در عمل، شهر هوشمند با چشم انداز بسیار متفاوت است. بهتر است به عنوان درک شود شهر تسخیر شده.
شهر تصرف شده به عنوان الگویی برای حکمرانی شهری، قابلیت های ارائه شده توسط سیستم های هوشمند را می گیرد و آنها را در نظارت و کنترل به کار می گیرد. اغلب این شامل وارد کردن ابزارها و ایده ها از اطلاعات نظامی به ادارات پلیس و گسترش روش های کنترل استعماری می شود – مانند محدودیت های رفاهی در جوامع بومی – به کل جمعیت
بنابراین شهر و ساکنان آن هم با نظارتی که داده‌ها را جمع‌آوری می‌کند و هم توسط مقاماتی که قلمرو را کنترل می‌کنند، «تسخیر می‌شوند».
آن‌چه برای شهر تسخیر شده اتفاق می‌افتد، بر اساس زمینه‌ای که سیستم‌های شهری هوشمند در آن مستقر شده‌اند، شکل می‌گیرد.
بیشتر بخوانید: جوامع بومی در حال بازسازی برنامه ریزی شهری هستند، اما برنامه ریزان باید تاریخ خود را بپذیرند
هیچ دلیلی وجود ندارد که باور کنیم همه چیز اکنون متفاوت خواهد بود، زیرا تقویت‌کنندگان شهرسازی هوشمند چند کلمه کلیدی را کنار می‌گذارند و وعده‌های بلندی می‌دهند. در واقع، این فناوری‌ها دولت را با ابزارهای بهتری برای نظارت و کنترل جمعیت خود – اغلب با طراحی – مجهز می‌کنند. ما قبلاً همه چیز را شنیده‌ایم، هر بار که یک مدیر فناوری یا سرمایه‌دار خطرپذیر قول می‌دهد که رویای تکنو اتوپیایی اختلال را محقق کند.
داروین تنها نیست
داروین در راه تبدیل شدن به یک شهر تسخیر شده است، اما تنها نیست. از آنجایی که تمام سطوح دولت در سراسر استرالیا به دنبال راه‌های هوشمندانه‌تری برای حکمرانی هستند، نمونه‌هایی از فناوری‌های شهری مشابهی که در پلیس و کنترل مورد استفاده قرار می‌گیرند در سرتاسر کشور در حال ظهور هستند.
این پروژه ها شامل یک طرح پلیس برای هدف قرار دادن افرادی است که معتقدند ممکن است در آینده در سیدنی مرتکب جنایت شوند. به طور نامتناسبی بر مردم بومی تأثیر می گذارد) “پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی” دستورالعمل ها در بریزبن و سیستم های تشخیص چهره در پرث
این مثال‌ها نشان می‌دهند که چگونه بی‌طرفی تصور شده از فناوری شهر هوشمند از داستان‌هایی در مورد پیشرفت، مدرنیته و نوآوری برای تثبیت و پنهان کردن بی‌عدالتی‌های شهری موجود استفاده می‌کند.
در نهایت، “شهر هوشمند” در استرالیا نه به عنوان یک گسست از شیوه های قدیمی تر و مشابه حاکم بر فضای شهری، بلکه به عنوان ادامه پروژه شهرک نشین-استعماری شناخته می شود. جابجایی، محفظه و کنترل.
منبع: https://theconversation.com/darwins-smart-city-project-is-about-surveillance-and-control-127118